About a boy

A friend asked me recently what I like most about being a mother. I wished I could answer him with a poem, as he does me when I ask him complex questions.
But I am not so good with poems.
Yet.
And I might never be. That is ok too.

I loved the thought of being a mother, long before I even knew I loved it. Women are made to be moms. I knew no other reality.
I didn't know then how much I would love the reality of being a mom, nor how hard it would be.

It is a paradox, a constant tension. But love overcomes in the end. Love reigns supreme.

I love getting to be a part of molding a life. A pot that grows more beautiful as the wheel turns. And sometimes I miss a few turns because I was distracted by someone at the door, and when I look back, the pot is even more beautiful than I ever planned or imagined it.
Unlike a pot, I can't start over if I don't like the outcome. But I can, with infinite patience and care, straighten out the creases and push out the air bubbles.
And thank God people, even little ones, understand apologies. Unlike pots who would just... well, give a potlike stare, I guess.
I don't know pots that well.

But I know my son, and he is beautiful. He is more beautiful than any other kid I know, because he is mine. And because I know him better than any other.
And he knows me, sometimes better than I know myself. We are made to know and be known. By someone. Anyone. And what a blessing if we are able.

I love the way he smiles when he is happy. I love that he sings when he is really happy. I love his stubbornness, even though it sometimes drives me nuts. I love how, when I have his eyes, I have his heart. Even though it sometimes takes a while to get his eyes.

I love how he walks into a new place, and wanders around until he knows it, and knows that he is safe, knows where the exits are, knows where the comfortable places are. And if there are cars around, he will find them. Any size car will do.  Then he checks out what I am doing and if it looks like fun. If it is, he usually he joins me for a while, until I get lost in conversation too much. Then he goes and finds his comfortable place and parks there to wait for me.

There is so much more to say, but time and words are not enough.

And this post was supposed to be about motherhood.
But it has turned out to be about a boy.

Arende

Ek het pottebakkery by tannie Ina geneem op laerskool. Nie baie lank nie. My pa wou altyd gehad het ek moet ‘n arend maak vir bo-op die muurtjie in die sitkamer. Ek wou baie graag – ek kon dit sien. Een met uitgespreide vlerke wou ek gehad het. Ek dink hy wou een gehad het wat sit met sy vlerke toegevou.

Vir arende maak uit klei, moet mens baie oefening hê met pottebakkery. Ek kon amper nie eers ‘n pot maak wat nie gewobble het en uitmekaargeval het op die wiel nie. En toe het ek opgehou met klasse. Die arend het nooit gebeur nie.

Nou het ons ‘n seuntjie. Vincent “oorwinnaar” Arend. Hy het die potensiaal om sy vlerke wyer te sprei as wat ek ooit het. As ons hom toelaat om self sy vlerke oop te maak, en hulle nie te probeer oopdwing nie. En as ons dan die wind onder sy vlerke is – hom aanmoedig om op te staan en nie op te hou as hy val nie.  As ons naby genoeg aan hom staan (terwyl ons nog kan) om te keer dat hy nie te hard val nie, maar nie so naby dat ons hom uit reaksie vang as hy net sy knie gaan skraap nie. Want seuntjies moet geskraapte knieë hê so nou en dan.  

Om die balans kan vind tussen hom los om op sy eie elke miershoop en grasspriet in die berg te ondersoek, maar nog steeds by te hou by sy ouers wat by die huis wil kom voor die son sak omdat daar geëet en gebad en geslaap moet word, is moeilik. Dit vat kreatiwiteit en ‘n sin vir humor. Streng wees, maar ook redelik wees. Die lyne is so fyn.

Ons het nou baie meer begip vir wat ons ouers met ons deurgemaak het. Aan die een kant so moeilik, maar aan die anderkant ‘n herontdekking van onsself, en hoe om dieselfde grasie met onsself te hê.

Dit vat ‘n tydjie, sjoe. Daar is so baie faktore wat gejuggle moet word, huishouding, werk, Vincent, vriendskappe, kerk, 3-2-1 projekte (hier loop die gene sterk aan altwee kante, ons sal seker nie daarvanaf kan wegkom nie!) Gelukkig vir twee stelle oupa’s en ouma’s wat naby genoeg is om te vang wanneer daar gevang moet word – ons is dankbaar vir hulle en dankbaar vir die Here.

Mag Hy ons almal leer hoe om in elke situasie ons vlerke te sprei en te vlieg, en nie af te kyk na hoe ver die grond is nie. 

'n Baie anderste troue

Ons het so 'n maand terug betrokke geraak by Niklaas, Paarl se karwasman. Hy is 'n bekende gesig in Paarl se strate met sy waentjie. Ek het sy storie toevallig op Youtube gesien omtrent 'n jaar gelede, en was diep geraak deur sy getuienis.

http://www.barometer.mobi/p/639235/niklaasrsquo-carwash-service

Die dag wat ons stories en hulle s'n gekruis het, was ek besig om met Vincent van die skool af te stap. Hulle het van agter af by ons verbygekom - en ek het gevra of hulle 'n kar wil was. Dit was die begin van wat hopelik 'n lang pad saam sal wees. Ek het die voorreg gehad om getuie by hulle troue te wees (die eerste keer wat ek 'n troue by binnelandse sake bywoon!), en ook om die wedding planner te wees (nog 'n eerste). Dit was 'n pragtige troue, hulle was altwee baie gespanne maar die onverwagste "onthaal" na die tyd het hulle heeltemal onkant gevang en dit was pragtig om te sien.

Hy en sy vrou Ursula woon op die oomblik by sy ma in 'n ou gebou op 'n stuk grond waar daar 'n hele paar opslaanhuisies is. Hulle name is op die waglys vir 'n huis, hy en sy ma s'n. Hy glo die Here gaan voor die einde van die jaar vir hulle 'n huis gee, maar hy werk ook self daaraan om vir hulle 'n dak op te sit, hy sit nie net ledig en wag nie.

Ek sien uit daarna om te sien waar hulle pad hulle heen lei.